Het monotone ritme van de peddel in het water brengt je ziel tot rust. Niets moet, alles mag, geen stress. De weidsheid van het open water, de groene bossen waar geen eind aan lijkt te komen en nergens een spoor van mensen, behalve de kano’s achter jou van de groep die zich langzaam aan het zetten is en een schijnbaar verdwaalde eenzame kajakker op weg naar zichzelf, vluchtend uit de ratrace van de samenleving.
In eenheid met de natuur. De drijvende kracht waarop je gedragen wordt, is een hele week je trage snelweg, je verfrissende bron en dorstlesser, je badkamer en je speeltuin. De geluiden van de natuur opnieuw leren horen: het klotsen van de kleine golfjes tegen de boot, de zacht ruisende wind en de vogels die je tocht begeleiden en je bij valavond langzaam in slaap wiegen. De sterrenhemel als zoldering want je slaapt zoveel als je kan gewoon buiten.
Het licht van de langzaam opkomende zon en ’s avonds niet uitgekeken raken op de traag ondergaande zon in een weelderige kleurenpracht in een landschap waar het nooit echt donker wordt.
Op weg met gelijkgezinden, de taken verdeeld. Iedereen draagt zijn persoonlijk steentje bij. Genieten van elkaar, plagerig, spelend, steunend, elkaar motiverend, lachen om niets,… terug naar de kern van het bestaan: genieten van het samen-zijn. Mensen graag zien en graag gezien worden. Een groepje verdwaalde jongeren, gewoon samen op weg. De weg is belangrijker dan het einddoel.
Ik moet dan steeds weer denken aan dat ene zinnetje: “Wie alles heeft is met niets meer tevreden, wie niets heeft is met alles tevreden”.
Een week met Drakkar: met zo weinig zo intens tevreden kunnen zijn. Opnieuw vrede vinden en tevreden leren zijn met jezelf, met je medemens en met de wereld rondom jou.
Dit neem je mee naar huis en je gaat wat anders leven: je hebt minder nodig, je geniet meer van mensen en draagt beter zorg voor de natuur.
Drakkar: bedankt om dit te mogen ervaren (al vier keer) samen met jongeren. Dit geef ik volgend jaar door als Drakkarbegeleider.
Bart
